گول زرق و برق زر را میخورى اى دل چرا؟           زندگى را میكنى بر خويشتن مشكل چرا

غنچه گل شد، گل خزان گرديد وبلبل شد خموش           مانده اى اى باغبان، حيران و پا در گِل چرا

عمرطى شد،نوجوانى رفت وپيرى سررسيد           حبّ دنيا را نمى سازى برون از دل چرا

چهره پُرچين گشت وقامت دال وموى سرسپيد           از مكافات عـمـل بنشسته اى غـافل چرا

كاخ ها گرديد كوخ و كوخ ها گرديد كاخ           زاد راهى برنمیدارى از اين منزل چرا

نوح رفت و كشتى اش بشكست و طوفان شد تمام           غافلى اى بى خبر زانديشه ساحـل چـرا

كاروان مرگ هر دم میزند كوس رحيل           برنمى خيـزى براى بستن محـمـل چـرا

عمر چون رفت از كفت ديگر نمى آيد به كف           اين سخن حقّ است، حق را میکنى باطل چرا

مزرع كشت است دنيا از بـراى آخـرت           غـافلی و نیستی در فکر این حاصل چرا

مرگ مأمور است و معذور از براى بردنت           راحت و آسوده خوابيدى در اين منزل چرا

از من «ژوليده» بشنو اى به دنيا بسته دل           حب دنيا را نمى سازى برون از دل چرا